فردوسی

درختی که تلخ است وی را سرشت
گرش برنشانی به باغ ِ بهشت
ور از جوی ِ خلدش به هنگام ِ آب
به بیخ انگبین ریزی و شهد ِ ناب
سرانجام گوهر به کار آوَرَد
همان میوه ی تلخ بار آوَرَد.

ـــــــــــــــــــــــ

ز ناپاک زاده مدارید امید

که زنگی به شستن نگردد سپید
ز بد اصل چشم ِ بهی داشتن
بُوَد خاک بر دیده انباشتن

ــــــــــــــــ

پرستارزاده نیاید به کار

وگر چند باشد پدر شهریار